Commodification of nature and accumulation by dispossession in Karaburun Peninsula

Abstract

Biophysical areas and resources have been privatized, and subjected to market in response to requirements of the capital accumulation with the view of overcoming the crisis of capitalism in the 1970s. Natural areas previously untouched or used for local production have become “spatial fixes”, to which global capital switched, through state regulations. In other words, there has been an increasing intervention into natural areas, and occurred an intense form of commodification of nature. Privatization, commodification and marketization of these areas lead to environmental degrading. Besides, enclosure of these areas to prevent access of local people to use these natural sources causes them not to able to keep on their livelihood activities. Local people who have been taken away from their common lands or private properties by being deprived of use or ownership are becoming increasingly impoverished and dispossessed. Neoliberal practices after 2000 in the Karaburun Peninsula are striking examples of commodification of nature and accumulation by dispossession. This study examines neoliberal regulations, policies and practices, the overlap between the natural areas and investments, and ownership of these areas in Karaburun Peninsula. As a result, it is seen that the pasture areas used by the villagers to earn their living have been narrowed; their properties have been expropriated and then allocated for wind power generation and industrial olive cultivation. Moreover, the increase of mining investments, fish farms and secondary dwellings on state lands, agricultural lands, pastures and coastal areas have led to privatization of natural areas and restriction of local access.

1970’lerde kapitalizmin krizinin üstesinden gelmek amacıyla sermaye birikiminin gerekliliğine cevap olarak biyofiziksel alanlar ve kaynaklar özelleştirilmiş ve pazar unsuru olmuştur. Daha önce el değmemiş veya yerel üretim için kullanılan doğal alanlar, devlet düzenlemeleri ile küresel sermayenin aktarıldığı “mekânsal sabiteler” haline gelmiştir. Başka bir deyişle, doğal alanlara müdahale artmış ve doğanın metalaşmasının daha yoğun bir biçiminin ortaya çıkmıştır. Bu alanların özelleştirilmesi, metalaşması ve pazarlanması çevresel bozulmaya yol açmaktadır. Ayrıca, yerel halkın bu doğal kaynakları kullanmasını engellemek için bu alanların etrafının çevrilmesi, yerel halkın geçim faaliyetlerine devam edemelerine neden olmaktadır. Kullanım veya mülkiyet hakkından yoksun bırakılmak suretiyle ortak arazilerinden veya özel mülklerinden uzaklaştırılmış olan yöre halkı giderek yoksullaşmakta ve mülksüzleşmektedir. 2000 yılından sonra Karaburun Yarımadası'ndaki neoliberal uygulamalar, doğanın metalaşmasının ve mülksüzleştirme yoluyla birikimin çarpıcı birer örneğidir. Bu çalışmada Karaburun Yarımadası’ndaki neoliberal düzenlemeler, politikalar ve uygulamalar, doğal alanlar ve yatırımların örtüşme durumu ve bu arazilerin mülkiyet durumları incelenmiştir. Bunun sonucunda, köylülerin geçimlerini sağlamak için kullandıkları mera alanları daraltıldığı, mülklerinin kamulaştırıldığı ve daha sonra rüzgar enerjisi üretimi ve endüstriyel zeytin yetiştirme faaliyetleri için tahsis edildiği gözlemlenmektedir. Dahası maden yatırımları, balık çiftlikleri ve ikincil konutların devlet arazilerindeki, tarım ve mera alanlarındaki ve kıyılardaki artışı doğal alanların özelleştirilmesine ve bu alanların yerel kullanımının kısıtlanmasına sebep olmaktadır.