Discussing social exclusion and inclusion from design perspective: The case of İzmir sea project

Abstract

Mimarlık, sanatsal, bilimsel ve teknolojik yeniliği içeren karmaşık ve çok boyutlu bir girişimdir. Toplumun sosyo-ekonomik çevresini yansıtan yaşam alanlarının tasarlanması ve inşa edilmesinden sorumludur. Mimarlık, mekansal organizasyon ve şekillendirme yoluyla kamusal ve sosyal ihtiyaçları karşılamaya hizmet eder. Planlamaya disiplinli bir yaklaşım gerektirir ve önemli bir sosyal sorumluluk taşır. Sosyal gelişimin çok önemli bir yönüdür ve mimarlık, sosyal yaşam ve politika arasındaki ilişkiyi şekillendirir. Mekan üretim süreci hem sosyal hem de kavramsaldır. Bireyler günlük yaşamlarında yeni mekanlar üretirler ve mekanlar, içinde yaşayan bireyler aracılığıyla toplumda var olur. Bireylerin günlük rutinlerinin göz ardı edilerek yabancılaştırılan mekan tasarımı sosyal dışlanma sorunlarına yol açmaktadır. Tasarımcılar, ihtiyaçlarına cevap verebilmek için toplumdaki gerçek bireylerin varlığını dikkate almalıdır. Aksi halde gerçek kullanıcı profillerini göz ardı eden mimarlar ve idealize edilmiş bir insan modeli üzerinden tasarım yapan mimarlar sosyal dışlanmaya, yalnızlığa ve ötekileştirmeye neden olurlar. Bu nedenle bu çalışma, tasarlanan mekan üzerinden tasarımcıların ötekileştirme ve dışlama sürecindeki etkisini anlayarak sosyal dışlanma, ötekileştirme ve mekan üretim süreçleri arasındaki ilişkiye odaklanmaktadır. Bu ilişkiyi anlamak için, İzmir Deniz Projesi'ni takip eden sekiz alt bölgede, Hilary Silver'ın paradigmalarına bir katkı olarak bu tezin ürettiği ek bir 'mekansal paradigma' içeren yeni bir yöntem kullanılarak bir vaka çalışması yapılmıştır. Görselleştirme için Tableau yazılımını kullanan, ilişkisel veri tabanlarını yönetmek için SQL (Structured Query Language) kullanan ve haritalama için GIS (Coğrafi Bilgi Sistemi) arayüzünü kullanan anket ve katılımcı gözlem veri toplama yöntemleriyle toplanan vaka çalışması verileri, sosyal dışlanma, ötekileştirme, tasarımcılar ve tasarlanan mekan arasındaki karşılıklı bağlantıyı ortaya koymaktadır.

Architecture is a complex and multidimensional undertaking that involves artistic, scientific, and technological innovation. It is responsible for designing and constructing living spaces that reflect the socioeconomic environment of society. Architecture serves to address public and social needs through spatial organization and shaping. It requires a disciplined approach to planning and carries significant social responsibility. It is a crucial aspect of social development and shapes the relationship between architecture, social life, and political power. The process of space production is both social and conceptual. Individuals produce new spaces in their daily lives, and spaces exist in society through the individuals that inhabit them. The design of alienated space by ignoring the daily routines of individuals results in social exclusion problems. Designers must consider the existence of real individuals in society to respond to their needs. Otherwise, architects who ignore the real user-profiles and design based on an idealized human model cause social exclusion, loneliness, and otherization. Therefore, this study focuses on the relationship between social exclusion, othering, and space production processes by understanding the impact of designers in the process of othering and exclusion through the designed space. Due to comprehend this relationship, a case study was conducted in eight sub-regions following the Izmir Sea Project, utilizing a new method that includes an additional 'spatial paradigm' generated by this thesis as a contribution to Hilary Silver's paradigms. The case study data collected by questionnaire and participant observation data collection methods, which use Tableau software for visualization that use SQL (Structured Query Language) to manage relational databases, and that use GIS (Geographical Information System) interface for mapping, reveals the interconnection between social exclusion, otherization, designers, and the designed space.